چندین مسئله فنی که هنگام انتخاب آسانسور باید به آنها توجه کرد

از آنجایی که ساختمان‌های بیشتری به آسانسور مجهز می‌شوند، سرمایه‌گذاران و واحدهای طراحی بیشتر و بیشتر با چنین مشکلی مواجه می‌شوند - چگونه آسانسور را برای پروژه‌های خود انتخاب کنند؟ در این مقاله چند نکته کلیدی که باید در هنگام انتخاب و پیکربندی آسانسور در ترکیب با برخی مسائل فنی مورد توجه قرار گیرد، مورد بحث قرار می گیرد.

1. پارامترهای اصلی تعیین کننده ظرفیت انتقال - تعداد آسانسورها، ظرفیت حمل و سرعت نامی

آسانسور باید ظرفیت حمل و نقل مناسبی داشته باشد. اگر ظرفیت حمل و نقل بتواند الزامات آسانسور را در مدت زمان اوج 5-دقیقه ای برآورده کند، می توان در نظر گرفت که انتخاب آسانسور منطقی است.
فاصله زمانی آسانسور برای رسیدن به لابی نباید زیاد باشد. معمولاً نباید بیش از 2-3 دقیقه باشد. روش برآورد ساده: نباید از 45 تا 60 ثانیه از پایین تا بالای آسانسور تجاوز کند.
زمان انتظار و زمان سوار شدن باید تا حد امکان کوتاه شود. این برای رفع نیازهای روانی مسافران است. محدودیت های قابل قبول تر عبارتند از: زمان انتظار از 30 ثانیه تجاوز نمی کند و زمان سواری از 90 ثانیه تجاوز نمی کند.
در حال حاضر، شایان ذکر است که تمایل به پیگیری کورکورانه سرعت آسانسور وجود دارد. آسانسورهای پرسرعت لزوماً زمان سوار شدن به آسانسور را کوتاه نمی کنند و کارایی حمل و نقل را بهبود نمی بخشند. در واقع ارتفاع ساختمان، تعداد توقف ها و تکنولوژی دیسپاچینگ باید در نظر گرفته شود. برای ساختمان‌هایی که ارتفاع چندانی ندارند و تعداد توقف‌های زیادی دارند، آسانسورهای پرسرعت معمولاً فقط با سرعت‌های متوسط ​​و پایین می‌توانند کار کنند، در حالی که آسانسورهای پرسرعت و سرعت متوسط ​​در طبقات توقف می‌کنند. بین زمان باز و بسته شدن و زمان ورود و خروج مسافران تفاوت معناداری وجود ندارد. به منظور بهبود راندمان کار آسانسور و کاهش زمان سوار شدن مسافران به آسانسور، در سال‌های اخیر فناوری‌های جدیدی مانند پارک مستقیم، باز شدن زودهنگام درها و بسته شدن سریع درها به وجود آمده است. پارک مستقیم به این معنی است که بخش تسطیح با سرعت کم در منحنی دویدن لغو می شود و آسانسور از سرعت نامی به سرعت صفر می رسد که دقیقاً موقعیت تراز است. اگر انحراف جزئی وجود داشته باشد، می توان آن را با فناوری "تراز مجدد" تنظیم کرد. باز کردن درب از قبل به این معنی است که درب بازکن قبل از اینکه ماشین به سرعت صفر برسد، در فاصله ایمن کمی شروع به حرکت می کند، یعنی ماشین کاملاً تراز نشده است. درب اساساً در زمان طبقه اول باز شده است. بسته شدن سریع به این معنی است که میانگین سرعت بسته شدن درب با فرض رسیدن به حداکثر نیروی مسدود کننده و حداکثر انرژی جنبشی در افزایش می یابد و در نتیجه زمان بسته شدن را کوتاه می کند. به نظر نمی رسد این اقدامات در زمان تسطیح هر توقف و فرآیند باز و بسته شدن درب صرفه جویی کند، اما اثر تجمعی بسیاری از طبقات بسیار بهتر از افزایش ساده سرعت آسانسور است.

2. عملکرد فنی که باید در نظر گرفته شود - قابلیت اطمینان، پیشرفت و راحتی

به اصطلاح قابلیت اطمینان به توانایی سیستم آسانسور برای حفظ عملکردهای مشخص شده در یک دوره زمانی مشخص اشاره دارد. این یک مفهوم احتمال است که بر اساس حجم زیادی از داده های آماری است. الزامات قابلیت اطمینان ما برای آسانسورها به این معنی است که در طول زمان کار باید تا حد امکان خرابی کمتری وجود داشته باشد و این خرابی ها به محض وقوع می توانند به راحتی برطرف شوند. پیوندهایی که بر ایمنی شخصی تأثیر می گذارند، مانند تجهیزات ایمنی، محدود کننده سرعت، پانل لمسی ایمنی، و سیستم حفاظتی منطقه درب توری، هرگز نباید از بین بروند. به
پیشرفت آسانسورها در حال حاضر عمدتاً در فناوری رانندگی و کنترل منعکس شده است. با توسعه الکترونیک قدرت و فناوری کامپیوتر، پیشرفت اساسی حاصل شده است. فرکانس کنترل بردار و فناوری تنظیم ولتاژ (VVVF) باعث می شود موتور ناهمزمان AC قابل تنظیم باشد. عملکرد سرعت به سطح موتورهای DC رسیده است. سیستم های کنترل منطقی مبتنی بر کامپیوتر در حال جایگزینی رله ها و افزایش عملکرد کنترل آسانسورها هستند. بکارگیری تئوری کنترل شبکه و کنترل فازی کنترل دیسپاچینگ آسانسور را هوشمند کرده است.
احساس راحتی عمدتاً به شتاب، لرزش، سر و صدا، دکوراسیون، روشنایی و سایر شاخص های آسانسور اشاره دارد. هدف آن فراهم کردن محیط سواری راحت تا حد امکان برای مسافران است. الزامات اولیه آسایش عمدتاً کنترل اضافه وزن و بی وزنی، آزار و اضطراب و غیره در محدوده ای بود که مسافران می توانند تحمل کنند. آسایش مدرن به دنبال این است که مسافران را وادار کند با آسانسورها نه تنها از نظر فیزیکی بلکه از نظر روانی نیز رفتار کنند. از بالا و پایین لذت ببرید».
بدیهی است که قابلیت اطمینان مهمترین شاخص در هنگام انتخاب آسانسور است. استاندارد ملی GB10058 تصریح می کند که: آسانسور 60،000 بار با کمتر از 5 خرابی به عنوان محصولات واجد شرایط، کمتر از 2 برابر به عنوان محصولات درجه یک، و کمتر از 1 بار به عنوان محصولات عالی کار می کند، و خرابی در ضمیمه B تعریف شده است. در حال حاضر، علاوه بر تمایل به نادیده گرفتن قابلیت اطمینان، تمایل به توجه بیش از حد به دنبال راحتی نیز وجود دارد. در برخی پروژه ها لرزش خفیف آسانسور، سروصدا و «اثر زیبایی شناختی» دکوراسیون در زمان انتخاب مدل آسانسور مورد توجه قرار گرفت، اما آنقدرها به مشکلات فنی دیگر مربوط نبودند و در نهایت باعث ایجاد خطا در انتخاب مدل شدند. چنین مواردی را می توان گفت رایج است.

3. حالت کنترل دراگ-AC سرعت دوگانه، تنظیم ولتاژ و سرعت و تنظیم فرکانس

هنگام توقف آسانسور سرعت آسانسور صفر است. در عملکرد عادی، یک حرکت خطی یکنواخت با سرعت نامی انجام می دهد. انتقال شتاب یا کاهش سرعت بین سرعت صفر و سرعت نامی انجام می شود و کنترل سرعت موتور در این بازه زمانی تنظیم سرعت نامیده می شود.
هنگامی که خودرو در حال شتاب یا کاهش سرعت است، مسافران دچار اضافه وزن و بی وزنی می شوند. توانایی افراد عادی برای تحمل اضافه وزن و بی وزنی بسیار محدود است. استاندارد ملی کشور من GB10058 تصریح می کند که مقدار نباید بیشتر از 1.5m/s2 باشد. علاوه بر این، اگر شتاب همیشه خسته باشد، سرنشینان احساس ناهمواری و حتی سرگیجه خواهند داشت. این امر مستلزم آن است که نرخ شتاب تغییر تا حد امکان کوچک باشد. موتور DC عملکرد تنظیم سرعت خوبی دارد، اما موتور DC از یک حلقه لغزنده برای تامین برق استفاده می‌کند و حجم کار تعمیر و نگهداری نسبتاً زیاد است. موتورهای آسنکرون AC از نظر ساختار ساده و در عملکرد قابل اعتماد هستند. با توسعه کامپیوتر و فناوری الکترونیک قدرت، روش های مختلف تنظیم سرعت برای رفع نیاز آسانسورهای مختلف استفاده می شود. آسانسورهای کم سرعت اغلب از طرح AC دو سرعته (AC{6}}) با لینک های کنترلی کم و احتمال خرابی کم استفاده می کنند. نقطه ضعف اصلی این است که تعادل بین دقت تسطیح و راحتی سواری دشوار است. آسانسورهای با سرعت متوسط ​​بیشتر از فناوری ACVV استفاده می کنند. این روش تنظیم سرعت با تغییر ولتاژ، گشتاور موتور را تغییر می دهد. با تنظیم اختلاف بین گشتاور موتور و گشتاور بار، شتاب زاویه ای مثبت و منفی موتور کنترل می شود و آسانسور با روش کنترل حلقه کاملا بسته کنترل می شود. این آسانسور با سرعت و شتاب بالا کار می کند و اکنون به محصول پیشرو آسانسورهای داخلی تبدیل شده است.
در دهه گذشته، یک فناوری جدید تنظیم فرکانس و ولتاژ (VVVF) ظهور کرده است. این نوع فناوری تنظیم سرعت به سرعت توسعه یافته است و عملکرد تنظیم سرعت آن کاملاً با موتورهای DC قابل مقایسه است. علاوه بر داشتن حس راحتی خوب، دقت تسطیح نیز بسیار بهبود یافته است و اثرات صرفه جویی انرژی آشکاری دارد.

4. روش کنترل سیگنال - رله، کامپیوتر و میکرو کامپیوتر

زمانی که مسافر سوار آسانسور می شود، ابتدا باید در طبقه ای که در آن قرار دارد، سیگنال تماس به آسانسور بدهد و پس از ورود به کابین آسانسور، سیگنال طبقه ای را که می خواهد برود ثبت کند. این اعداد به صورت تصادفی ظاهر می شوند و کنترل کننده سیگنال آسانسور باید به طور مداوم دنباله اجرا را ضبط و ترتیب دهد. این فناوری کنترل سیگنال یا کنترل منطقی آسانسور است. در آسانسورهای اولیه، راننده به طور کلی سیگنال ها را پردازش می کرد و دستورالعمل ها را صادر می کرد. به این نوع کنترل، کنترل سیگنال می گویند. بعداً از خطوط منطقی برای پاسخگویی و اجرا طبق رویه های تعیین شده استفاده می شود. آسانسور را می توان با راننده یا بدون راننده راه اندازی کرد. به این نوع کنترل، کنترل جمعی می گویند. هنگامی که سالن آسانسور مجهز به 2-3 آسانسور است، دکمه تماس مشترک می‌تواند باعث شود این آسانسورها به‌طور خودکار به ترتیب مقرر ارسال شوند. به این نوع کنترل، کنترل موازی می گویند. هنگامی که چندین آسانسور به صورت موازی نصب می شوند، تعداد سیگنال ها به شدت افزایش می یابد. کنترل کننده باید به سرعت و به سرعت آسانسورها را طبق تکنولوژی دیسپاچینگ تعیین شده با توجه به عملکرد کلیه آسانسورها برای پاسخگویی به تماس های مورد نیاز هر طبقه ارسال کند. این نوع کنترل برای کنترل گروهی نامیده می شود.
کنترل سیگنال و کنترل جمعی نسبتا ساده توسط رله ها برای مدت زمان طولانی اجرا می شوند. بعداً با توسعه فناوری رایانه، یک کنترلر-PC قابل برنامه ریزی صنعتی همه منظوره ظاهر شد. در مورد بالا بودن تعداد طبقات و الزامات عملکردی، بسیاری از شرکت های آسانسور از میکروکامپیوترهای تک تراشه ای 8-بیتی، 16-بیتی یا حتی 32-بیتی برای توسعه سیستم های کنترل میکروکامپیوتر ویژه استفاده کرده اند. همچنین فناوری‌های جدیدی مانند ارتباطات سریال و کنترل شبکه‌های میکروکامپیوتری را اتخاذ کنید. تئوری کنترل فازی در طراحی معرفی شده است که قابلیت اطمینان آسانسور را افزایش می دهد و راندمان دیسپاچینگ را به طور قابل توجهی بهبود می بخشد.

5. مدلی که باید به آن توجه شود-آسانسور هیدرولیک

حرکت خطی یکنواخت کابین آسانسور هیدرولیک با تزریق روغن به داخل سیلندر با دبی مشخص توسط پمپ روغن انجام می شود تا پیستون با سرعت ثابتی بالا بیاید. در باک سوخت، وزن خودرو باعث می شود که پیستون با سرعت ثابتی بیفتد. همچنین مشکل تنظیم سرعت وجود دارد. به طور کلی هنگام صعود خودرو دو راه وجود دارد، یکی تنظیم سرعت حجمی یا تنظیم سرعت سیلندر با کنترل پمپ و دیگری تنظیم سرعت دریچه گاز یا تنظیم سرعت سوپاپ-سیلندر. تنظیم سرعت دریچه گاز معمولاً زمانی که خودرو در حال پایین آمدن است اتخاذ می شود.
از مزایای آسانسورهای هیدرولیک می توان به نیاز کم برای اتاق ماشین، ظرفیت حمل بیشتر و مسائل ایمنی کمتر اشاره کرد. نقطه ضعف این است که ارتفاع بالابر محدود است، معمولاً بیش از 6 طبقه ساختمان نیست. سرعت آسانسور نمی تواند خیلی سریع باشد، به طور کلی نباید از 1 متر بر ثانیه تجاوز کند. به
آسانسورهای باری، به ویژه آنهایی که تناژ بالایی دارند (بالاتر از 2 تن)، باید به آسانسورهای هیدرولیک در اولویت باشند. هنگام اضافه کردن آسانسور به ساختمان های قدیمی، پیدا کردن ماشین آلات و بالابر مناسب دشوار است. در این زمان آسانسورهای هیدرولیک مزایای آشکاری از خود نشان می دهند. علاوه بر این، آسانسورهای هیدرولیک بدون شک ایده آل ترین مدل برای ساختمان های مسکونی طبقاتی 2-3 به سبک ویلا هستند.